Ομολογώ ότι δεν είμαι αντικειμενικός κριτής. Ο Godzilla είναι
από τους αγαπημένους χαρακτήρες των παιδικών μου χρόνων. Θερινό σινεμά με τον
πατέρα μου, γρανίτα φράουλα και το «σαυράκι». Το 2014 ο Gojira επέστρεψε στο σπίτι του. Όχι ότι
η ταινία του 1998 ήταν κακή. Κάθε άλλο. Το Blu-ray της έχει μπει πολλές φορές
στο player. Απλά ήταν διαφορετική από την αρχική σύλληψη και λογική του Godzilla. O Godzilla του
2014 είναι όσο πιο κοντά είναι δυνατόν στον αρχικό «ήρωα». Τι και αν φαίνεται
ότι πάχυνε λιγάκι; Περάσανε τα χρόνια, φυσικό είναι. Τι και αν το σενάριο δεν είναι
ότι πιο δυνατό; Δεν χρειάζεται. Αυτό που προσφέρει ο Godzilla είναι μία
από τις καλύτερες ταινίες απόλυτης καταστροφής με δράση που ξεκινάει το πρώτο
λεπτό και τελειώνει με τους τίτλους του τέλους. Κλιμάκωση; Ποια κλιμάκωση; Καταστροφή
από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείτε με «κοιλιές»
διαλόγων και γεμίσματα χρόνου. Σαν φαν του είδους, και όχι σαν κριτικός
κινηματογράφου που δεν είμαι, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάτε να δείτε την
ταινία και εγγυημένα θα ξεφύγετε από την πραγματικότητα έστω και για δύο ώρες.
By the way, επειδή το βλέπουμε να χρησιμοποιείται κατά
κόρον από την βιομηχανία του θεάματος, ας καταρρίψουμε ένα μύθο: Τα ηλεκτρονικά
που προορίζονται για στρατιωτική χρήση ΔΕΝ είναι ευπαθή σε ηλεκτρομαγνητικούς
παλμούς. Από την δεκαετία του ‘80 μαθαίναμε στα εργαστήρια μικροηλεκτρονικής ότι
οι συγκεκριμένοι υπολογιστές - τσιπάκια - τρανζίστορ κατασκευάζονται με
διαφορετική διαδικασία παραγωγής όπου οι δεσμοί των ηλεκτρονίων δεν
καταστρέφονται αν εκτεθούν σε ηλεκτρομαγνητικό παλμό. Το PC και το smartphone σας
θα αχρηστευτεί αλλά ο υπολογιστής προδιαγραφών NATO ή το μαχητικό αεροπλάνο δεν θα επηρεαστεί. Καλές
θεάσεις.